شیراز زیباست. شهر گل و بلبل و شعر و ساز و آواز. خانه‌ها و عمارت‌های قدیمی. اما به سرعت دچار تغییر می‌شود

در کلامم و کجای جهان‌های شیراز؟

وقتی از کودک درونم حرف می زنم از چه حرف می زنم؟ ناگهان بعد از مواجهه با اين متن به این فکر افتادم که وقتی ما کودک یا نوجوان بودیم دست کم در کشور خودمان افسردگی آنقدر ها برای بزرگسالان هم به رسمیت شناخته نمی شد چه برسد به کودکان. فکر کردم و به یاد آوردم که گاهی من هم این علائم منسوب به افسردگی را تجربه کرده ام و باز فکر کردم که آیا کودک افسرده شفا نيافته دیروز، همان کودک درون امروز نیست؟ برای شفای کودک درون افسرده چه باید کرد؟ متن کوتاهی خواندم و پر از سوال شدم اما آیا زیباترین کاری که هر متنی می تواند بکند همين ايجاد سوال نيست؟

سال ها از مرگ “ساموئل بکت” مدرنیست پرآوازه ی قرن بیستم می گذرد ولی او همچنان یکی از اسطوره های ادبی قرن قبل به شمار می آید. بکت به طرزی عجیب و با شیوه هایی بی نظیر فرهنگ ما را درنوردیده است که همین, کار را برای منتقدانش سخت می کند. با اینکه نوشته های او اغلب گنگ و نامفهوم هستند, ولی همیشه از آنها با عناوینی مانند عمیق و بصیرت بخش یاد می شود.

نیما تقوی امشب آخرین شب اجرای نمایش «ایوانف ِ آنتوان چخوف» معروف به «ایوانف» درتالار حافظ شهر شیراز بود. اثری مشترک از آنتوان چخوف و امیر کوهستانی که به رغم زمان طولانی اش (۳ ساعت) مخاطب را پای کار نگه داشت. فارغ از این ماجرا که نقدی بر شکل شخصیت های نمایش داشته باشم خاصه دکتر معالج ، چهار نکته از نظر نگارنده، باعث مقبولیت این اثر شد، که در زیر به آن ها می پردازم